مسألة
13: الغناء حرام فعله وسماعه والتكسّب به؛ وليس هو مجرّد تحسين الصوت، بل هو مدّه
و ترجيعه بكيفيّة خاصّة مطربة تُناسب مجالس اللهو و محافل الطرب وآلات اللهو
والملاهي. ولا فرق بين استعماله في كلام حقّ من قراءة القرآن والدعاء والمرثية
وغيره من شعر أو نثر، بل قد يتضاعف عقابه لو استعمل فيما يطاع به الله تعالي، نعم
قد يستثني غناء المغنّيات في الأعراس، و هو غير بعيد، و لايترك الاحتياط بالاقتصار
علي زفّ العرائس والمجلس المعدّ له مقدّماً ومؤخّراً، لا مطلق المجالس، بل الأحوط
الاجتناب مطلقاً.
ترجمه: كار غنا،
شنيدن و كسب كردن با آن حرام است، غنا تنها زيبا و خوش كردن صدا نيست، بلكه عبارت
است از كشيدن و گرداندن صدا با كيفيت خاصى كه طرب آور و مناسب مجالس لهو و محافل
طرب و آلات لهو و ادوات موسيقى باشد. فرقى هم ندارد، چه در كلام حق- مانند خواندن
قرآن و دعا و مرثيه- به كار برده شود چه در شعر يا نثر. بلكه اگر غنا در اذكارى كه
خداوند متعال با آن اطاعت [و عبادت] مىشود استعمال گردد، كيفرش مضاعف و بيشتر
مىگردد.
البته گاهى
غناى زنان آوازخوان در عروسىها استثنا شده است [كه بلا اشكال بودنش] بعيد نيست.
[نكته مورد توجه اينكه] احتياط[1] ترك نشود
كه اين غنا [فقط] به زفاف عروس و مجلس كه قبل يا بعد از آن اكتفا شود، نه هر
مجلسى، بلكه احتياط[2]