- ر. ك: 1215/ مس/ 9.

ماده 611: وديعه عقدى است جائز.

مسأله 3- وديعه از هر دو طرف جايز است، پس مالك مى‌تواند هر وقت بخواهد مال خود را پس بگيرد و مستودع هم هر وقت بخواهد مى‌تواند آن را برگرداند. و مودع حق خوددارى از قبول آن را ندارد. و اگر مستودع نزد خودش آن را فسخ نمايد، منفسخ مى‌شود و امانت مالكى از بين مى‌رود، و نزد او امانت شرعى مى‌شود، پس واجب است آن را به مالك يا جانشين او رد كند و يا فسخ را به او اعلان نمايد، پس اگر بدون عذر شرعى يا عقلى، اهمال كند، ضامن است. ج 1 ص 678

(615- 631- 229)

مبحث دوم: در تعهدات امين‌

ماده 612: امين بايد مال وديعه را به طورى كه مالك مقرر نموده حفظ كند و اگر ترتيبى تعيين نشده باشد آن را به طورى كه نسبت به آن مال متعارف است حفظ كند و الا ضامن است.

مسأله 7- بر مستودع واجب است وديعه را به آن صورتى كه عادت مردم بر حفظ آن جارى است حفظ نمايد و آن را در جاى امنى كه براى نگهدارى آن مناسب است بگذارد مانند صندوق قفل شده براى لباس و درهم‌ها و زيورآلات و مانند اينها، و اصطبلى كه با بستن، ضبط و حفظ مى‌شود براى چهارپا، و طويله اين چنينى براى گوسفند. و خلاصه در جايى آن‌ها را حفظ نمايد كه با توجّه به آن، عرفاً ضايع‌كننده و كوتاهى‌كننده و خائن شمرده نشود، حتى در جايى كه وديعه گذار بداند كه وديعه گيرنده جاى محفوظى براى آن ندارد، بعد از آن كه آن را قبول كرد بر او واجب است- به عنوان مقدمه حفاظت آن، كه بر او واجب است-، جاى محفوظى تهيه كند. و هم چنين بر او واجب است به هر چه در حفاظت از معيوب شدن و تلف آن مؤثر است اقدام كند؛ مانند اين‌كه لباس را در صورتى كه از پشم يا ابريشم باشد در تابستان پهن كند (تا هوا بخورد) و چهارپا را علف و آب بدهد و آن را از سرما و گرما حفظ نمايد، پس اگر در اين كارها اهمال كند، ضامن آن مى‌باشد. ج 1 ص 679

(229- 631)