همچنين در عمرى و رقبى، اقرب باشد و در عين حال مسأله خالى از اشكال نيست. ج 2 ص 97- 98

(869- 473)

مبحث دوم: در وقف‌

ماده 55: وقف عبارت است از اينكه عين مال حبس و منافع آن تسبيل شود.

صدر مسأله 1- وقف، حبس كردن عين و سبيل نمودن (مباح كردن و آزاد ساختن) منفعت آن است. و وقف فضيلت زياد و پاداش فراوانى دارد. و به سند صحيح از ابى عبدالله امام صادق (ع) آمده كه فرمود: «مرد بعد از مرگش اجرى پشت سر ندارد مگر به سه خصلت: صدقه‌اى كه در زمان حياتش به راه انداخته است كه بعد از مرگش جارى باشد و سنت هدايتى كه او آن را سنت نموده باشد و بعد از مرگش مورد عمل باشد و فرزند صالحى كه برايش دعا كند». و رواياتى به اين مضمون وارد شده است. ج 2 ص 69

(تصرف به عنوان توليت ... ر. ك: 35 مس 1).

ماده 56: وقف واقع مى‌شود به ايجاب از طرف واقف به هر لفظى كه صراحتاً دلالت بر معنى آن كند و قبول طبقه اول از موقوف‌عليهم يا قائم‌مقام قانونى آن‌ها در صورتى كه محصور باشند مثل وقف بر اولاد و اگر موقوف عليهم غير محصور يا وقف بر مصالح عامه باشد در اين صورت قبول حاكم شرط است.

مسأله 34- وقف به اعتبار موقوف عليه بر دو قسم تقسيم مى‌شود: «وقف خاص» و آن وقفى است كه براى شخص يا اشخاصى باشد مانند وقف بر اولاد واقف و ذريه‌اش يا بر زيد و ذريه‌اش و «وقف عام» و آن عبارت است از وقف بر جهت و مصلحت عموم، مانند مساجد و پل‌ها و كاروانسراها، يا بر عنوان عام مانند فقرا و ايتام و مانند اينها. ج 2 ص 77

مسأله 1- در وقف، صيغه معتبر است و صيغه هر آن چيزى است كه بر انشاى معناى مذكور دلالت كند مانند «وقفت» (وقف كردم) و «حبست» (حبس نمودم) و «سبّلت» (سبيل نمودم) بلكه و «تصدّقت» (صدقه نمودم) در صورتى كه مقرون به‌