نموده مصرف شود؛ پس اگر آن را بر راهى از راه‌هاى خير و محل‌هاى عبادت مثل كعبه معظمه و مساجد و مشاهد مشرفه حبس نمايد، در صورتى كه مطلق باشد يا به دوام آن تصريح كند، پس رجوعى بعد از قبض آن نيست و به ملك مالك برنمى‌گردد و ارث برده نمى‌شود و اگر تا مدتى باشد، تا پايان آن مدت رجوعى نيست و بعد از انقضاى مدت، به مالك يا وارث او برمى‌گردد. و اگر آن را بر شخصى حبس نمايد، پس اگر مدتى را معين كند يا در مدت حيات آن شخص باشد حبس در آن مدت لازم مى‌شود و اگر حابس، قبل از انقضاى آن مدت بميرد به همان حال باقى مى‌ماند تا پايان يابد ... ج 2 ص 95- 96

(41- 42- 51 بند 1- 869)

ر. ك: 61 مس 17.

ى‌ كى از موارد انتفاع بردن از مال غير ر. ك: 754 مس 7.

ر. ك: 857 س 87.

مبحث اول: در عمرى و رقبى و سكنى‌

ماده 41: عمرى حق انتفاعى است كه به موجب عقدى از طرف مالك براى شخص به مدت عمر خود يا عمر منتفع و يا عمر شخص ثالثى برقرار شده باشد.

ر. ك: 40 مس 1.

ر. ك: 53 س 156.

ماده 42: رقبى حق انتفاعى است كه از طرف مالك براى مدت معينى برقرار مى‌گردد.

ر. ك: 40 مس 1.

ر. ك: 51 س 30.

ماده 43: اگر حق انتفاع عبارت از سكونت در مسكنى باشد سكنى يا حق سكنى ناميده مى‌شود و اين حق ممكن است به طريق عمرى يا به طريق رقبى برقرار شود.

مسأله 2- اگر سكونت در خانه‌اش را مثلًا براى كسى قرار دهد، به اينكه او را بر اسكان آن- با بقاى خانه بر ملك خودش- مسلط نمايد، به آن «سكنى» گفته مى‌شود؛