پيشگفتار

همه مسلمانان اتّفاق‌نظر دارند كه قرآن موجود، همان كتاب آسمانى است كه هيچ باطلى در آن راه نيافته است.

حضرت على (ع) تربيت يافته رسول اكرم (ص) درباره قرآن مى‌فرمايد:

ثم أنزل عليه الكتاب نوراً لاتطفأ مصابيحه و سراجاً لايخبو توقّده ... و شعاعاً لايُظلِمُ ضَوْؤه و فرقاناً لايُخْمَدُ برهانه و تبياناً لا تهدم أركانه ... معدن الإيمان و بحبوحته و ينابيع العلم و بحوره ... و أثافي الإسلام و بنيانه ... و أعلام لا يعمى عنها السائرون ... جَعَلَهُ اللهَ رياً لعطش العلماء ... و دواءً ليس بعده داءٌ و نوراً ليس معه ظلمة و حبلا وثيقاً عروتُهُ، و معقلا منيعاً ذروته و عزّاً لمن تولّاه و سلماً لمن دَخَله و هدى لِمَن ائتمَّ به و علماً لمن وَعى ... و حُكَما لِمَنْ قضى.[1]

) قرآن، نورى است كه خاموشى ندارد و چراغى است كه درخشندگى آن، زوال نپذيرد و دريايى است كه ژرفاى آن درك نشود و راهى است كه رونده آن گمراه و نگردد و شعله‌اى است كه نور آن، تاريك نشود و جداكننده حقّ و باطلى است كه هر درخشش برهانش خاموش نشود و بنايى است كه ستونهاى آن‌

[1] - نهج البلاغه: خطبه 198) ترجمه: محمّد دشتى).