مقدمه‌

وحدت، همبستگى، اتّحاد و انسجام، از اصول عقلانى و برخاسته از اعماق سرشت انسانى است؛ هم چنان كه يك اصل ثابت، مسلّم و هميشگى دين مقدّس اسلام نيز بوده و هست و تحقّق آرمان هاى آفرينش و نيل به اهداف عالى آن در اين راستا قابل دسترسى است و قطعاً هيچ قوم و آحاد جامعه‌اى، در جنگ و فتنه، نزاع و تفرقه، به خير و سعادت و كمال انسانى، نخواهد رسيد.

امام امير المؤمنين على بن ابى طالب (ع) مى فرمايد:

إنّ الله سبحانه لم يُعط أحداً بفُرقةٍ خيراً ممّن مضى ولاممّن بقى.[1]

«خداوند سبحان، نه به گذشتگان و نه به آيندگان، با تفرقه و جدايى خيرى را عطا نكرده و نمى كند».

در سايه وحدت و يك دلى است كه جامعه به آرمان ها و پلّه هاى ترقّى، گام نهاده و زيباترين استحكامات را بر سرتاسر جامعه حاكم مى كند و محبّت و صميميت و صلح و صفا را مى گستراند.

از اين رو، مى بينيم قرآن كريم با لحن محكم و با هدف هدايت، چنين مى فرمايد:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعاً وَلَاتَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَاناً وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَاحُفْرَة مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُم مِنْهَا كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ‌.[2]

[1] - نهج البلاغه: خطبه 176.

[2] - آل عمران: 103.