انسانيّت براى ما قابل لمس است كه در كمال لطف و مهربانى بى‌نظير وى در مورد محرومان و تهيدستان جلوه‌گر است. برجسته‌ترين نمونه آن، رفتار او با زيد بن حارثه بود. و چنان زيد را جذب كرده بود كه بازگشت به سوى پدر خويش را نپذيرفت و زندگى ارزشمند با پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم را ترجيح داد.[1]

بدين‌ترتيب، پى مى‌بريم كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم قبل از بعثت، انسانى خردمند و درخور ستايش و هوشمند بوده و دوران جوانى‌اش را با برخوردارى از برجسته‌ترين فضايل انسانى و اجتماعى در جامعه جاهلى جزيرة العرب سپرى كرد و با شخصيّت والا و نمونه خود در سراسر جامعه انسانى آن روز از همه برتر بوده است و قرآن در مورد وى به اين حقيقت گواهى مى‌دهد و خطاب به او مى‌فرمايد:

وَ إِنَّكَ لَعَلى‌ خُلُقٍ عَظِيمٍ؛[2]

و تو از فضايل اخلاقى برجسته‌اى برخوردارى.

[1] . الاصابه 1/ 545؛ اسد الغابه 2/ 225.

[2] . قلم/ 4.