موردنظر وى باشد، تحريم كرده و همه گذرگاهاى سقوط به پرتگاه شقاوت و بدبختى را بسته است.

روزى‌هاى پاكيزه و لذايذ و پيرايه‌هاى زندگى دنيوى را تا آن‌جا كه به اصول و ارزش‌هاى دين و آيين و درجات كمال بشر لطمه‌اى وارد نسازد، بر وى حلال شمرده و آن‌گاه كه به تعيين اهداف بلند پرداخته راه‌هاى دست‌يابى به آن امور را نيز معين كرده است. آن‌چه را مايه زيان بود تحريم كرده و آن‌چه را سزاوار بوده انسان انجام دهد، واجب ساخته است.

افزون بر همه، آيين اسلام سجاياى اخلاقى را اهدافى اساسى دانسته كه مى‌سزد انسان هوشيار و عاقل در زندگى دنيوى بدان‌ها دست يابد تا بدين‌وسيله به سعادت دنيوى نايل و در آخرت به حياتى ابدى و جاودانى برسد.

دين اسلام به زن توجه خاصى مبذول داشته و او را پايه و ركن خانواده و در زندگى زناشويى اساس سعادت برشمرده است و حقوق و وظايفى براى او تعيين كرده كه ضامن عزّت و سربلندى و احترام اوست و سعادتمندى وى و فرزندان و جامعه انسانى‌اش را در پى دارد.

خلاصه اين‌كه، اسلام از وضع هر قانونى كه جامعه بشرى در مسير تكامل و ترقى بدان نياز دارد، غفلت نورزيده است.