آنان نشوند و بدين‌سان، اسلام در نواحى ديگر منتشر گردد و در همين زمان مى‌بايست يهود و منافقان را از قدرت اسلام و شكوه و جلال مسلمانان آگاه ساخت.

بدين‌ترتيب، هفت ماه پس از هجرت مبارك رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم نخستين سريّه به تعداد سى تن به فرماندهى حمزه عموى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم وارد عمل شد و پس از آن سريّه ديگرى به فرماندهى عبيدة بن حارث و سوّمين سريّه به فرماندهى سعد بن ابى وقاص اعزام شدند.

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم در ماه صفر سال دوم هجرت در رأس گروهى از يارانش براى ضربه‌زدن به كاروان‌هاى قريش، از مدينه خارج شد، ولى در مسير حركت آنان به سمت «ابواء» و «بواط» هيچ‌گونه درگيرى بين دو طرف به وجود نيامد و زمانى كه حضرت رهسپار «ذو العشيره» گشت با قبيله مدلج و هم پيمانان آنان از قبيله ضمره، رفتارى پرمهر و ملايم داشت.

آن‌گاه كه كرزين جابر فهرى براى غارت احشام مردم به اطراف مدينه حمله برد، رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم براى بازيافتن فرصت از دست رفته، در تعقيب تجاوزگر از مدينه خارج شد و زيد بن حارثه را بر مدينه گمارد.[1]

پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلم تحرّك نظامى خود را به جاى تعصّب و انتقام، با مفهوم جهاد و ازخودگذشتگى در راه دين، آغاز كرد و تمام مقررات مربوط به صلح و قراردادها و حرمت ماه‌هاى حرام را رعايت نمود.

[1] . سيره نبوى 1/ 598؛ مغازى 1/ 11- 12.