شكايت بردند و از او اجازه خروج از مكّه را خواستند. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم براى صدور فرمان هجرت چند روز از آنان مهلت خواست و سپس فرمود:

به من خبر داده شد كه سرزمين هجرت شما مدينه است، اكنون كسانى كه قصد هجرت دارند مى‌توانند به آن ديار مهاجرت نمايند.[1]

در روايت ديگرى آمده است:

خداوند سرزمينى برايتان مقرر ساخته كه در آن از آسايش و امنيت برخوردار بوده و از وجود برادرانى كه در كنار آنان زندگى كنيد، بهره‌مند باشيد.[2]

برخى از مسلمانان، هجرت خود را نهانى به مدينه آغاز كردند تا نگرانى و انديشه پليد قريش را برنينگيزند. رفته‌رفته كوچه‌ها و خيابان‌ها و خانه‌ها و محل تجمع مردم مكّه با عدم حضور ياران رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم خلوت‌تر مى‌شد و خود حضرت براى آغاز هجرت منتظر وحى الهى و در انديشه هجرت مسلمانان بود كه در كمال سلامت و دقت انجام پذيرد. قريش با پى‌بردن به نقشه و هدف رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم تلاش كرد تا از خروج مسلمانان از مكّه جلوگيرى به عمل آورده و مسلمانان را تحت پيگرد قرار دهد و با شيوه‌هاى فريبكارانه و آزار و شكنجه، آنان را به مكّه بازگرداند. دشمن پافشارى داشت كه همواره امنيّت و آرامش در مكّه حاكم باشد و همين قضيه سبب شد كه به جهت بيم از وقوع جنگ بين خود و مهاجران، از فرجام كشتار آنان، به هراس افتد، ازاين‌رو، به شكنجه و زندانى كردن مسلمانان اكتفا نمود.

آرى، قريشيان براى خروج رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم به سمت مدينه، حساب زيادى بازكرده بودند، زيرا به‌خوبى مى‌دانستند كه مسلمانان در آن سامان‌

[1] . طبقات كبرى 1/ 226.

[2] . مناقب 1/ 182؛ سيره نبوى 1/ 468.