آن بى‌كسى كه نعش پدررا ز بعد قتل‌

ديد از سُمِ ستورِ ستم توتيا، منم‌

آن بى‌كس كه روز ورودم به شام غم‌

بستند دست او ز جفا از قفا منم‌

آن بى‌كسى كه درسر هركوچه ريختند

آتش‌به فرقش از ره جور و جفا منم‌

آن خسته‌ى عليل كه‌او را به‌روز و شب‌

خشت خرابه بود ز غم متكّا منم‌

آن سر برهنه‌اى كه نگهداشتى به پاى‌

در بزم عيش خويش يزيد از جفا منم‌[1]