اى تشنه‌اى كه بر لب دريا گريستى‌

از ديده خون ز مرگ احبّا گريستى‌

تنها نه بهر تشنه لبان اشك ريختى‌

ديدى چو كام تشنه‌ى سقا گريستى‌

بيمارو زار و خسته‌و بى‌يار و بى‌معين‌

عمرى درين مصيبت عظمى گريستى‌

يعقوب‌آل عصمت اگرخوانمت رواست‌

چون در فراق يوسف زهرا گريستى‌

آن‌جا پدر ز هجر پسرگريه كرد ليك‌

اينجا تو در مصيبت بابا گريستى‌

چون سال بعد واقعه‌ى جانگداز طف‌

در آتش فراق تو تنها گريستى‌

گاهى به ياد وقعه‌ى خونين كربلا

گاهى به ياد شام غم افزا گريستى‌

بگذشت‌چون به‌پيش‌رخت‌سرو قامتى‌

بر قلب داغديده‌ى ليلى گريستى‌

در ماتم سه ساله‌ى بى‌ياور حسين‌

بر سوز آه زينب كبرى گريستى‌

بودى مدام صائم و قائم تمام عمر

روزاشك‌غم فشاندى‌وشب‌ها گريستى‌