اميدوارم روزى را ببينم كه توانسته‌ايم- در حد و اندازه خودمان- براى آن سرچشمه‌هاى رحمت و نمونه‌هاى كامل خلقت، كارى انجام بدهيم هرچند خوب مى‌دانيم كه اگر جامعه بشرى تا آنجا كه امكان داشت با تمام نيروى خويش در احترام و پذيرائى آنان مى‌كوشيد، باز هم عمر آن بزرگواران در اوج غربت و رنج و غم سپرى مى‌شد، و براى رهائى از اين دوران محنت‌بار، ساعت‌شمارى مى‌كردند، تا چه رسد به اينكه بشر غافل و جاهل با كمال بى‌رحمى، تمام توانائى خود را در آزار و شكنجه روحى و جسمى ايشان، به كار انداخت و هريك از آن ودايع آسمانى را به نحوى مقتول و مسموم ساخت.

در اينجا ذكر اين نكته را ضرورى مى‌دانيم كه بنا به اعتقاد بزرگان حوزه شعر و ادبيات، شعر آئينى كه بر اساس مستندات متقن تاريخى و ادبى پيشينه‌اى به قدمت شعر فارسى دارد نيازمند بازنگرى جامع الأطرافى است كه نقاط قوت و ضعف آن به درستى آشكار گردد. مولفّه‌هايى كه بايد در آسيب شناسى شعر دينى مدّ نظر ناقدان سخن‌شناسان قرار گيرد باز شناخته شوند و «بايدها» و «نبايدها» و به طور كلى الزاماتى كه يك شاعر آيينى بايد به رعايت آنها ملزم باشد مشخص گردند تا بتوان با نقدى فنى و منصفانه آثار گذشتگان، راه را براى شاعران جوان آيينى هموار نمود.

چون شاعر در سرودن چنين اشعارى متأثر از تاريخ است و اتفاقاتى كه در طول تاريخ رخ داده در حالت سرايش وى دخالت دارد بنابراين بر شاعر است كه مطالعه تاريخى دقيقى داشته و تمامى رخدادها را متقن و مستند درك كند.

مشكلى كه متأسفانه در برخى از دواوين شاعران (بخصوص در آثار قدما) با آن روبه رو هستيم همين است كه در باره معصومين عليهم السلام اين معادن رحمت و