كنار هم گذاشته شود روشن مى‌گردد كه از روى حسد بوده است؛ چنان‌كه به آن نيز تصريح كرده‌اند.

ابن شاهين بعد از روايت اين حديث از ابن مسعود با سند صحيح، مى‌گويد: تنها على داراى اين فضيلت است و هيچ كسى در آن با او شريك نشده است.[1]

جالب است بدانيم كه اين حديث از ابوبكر، عثمان، معاذ بن جبل و عمران بن حصين در كتب ياد شده چنين روايت شده كه‌اين چهار نفر زياد و خيلى طولانى به چهره اميرالمؤمنين عليه السلام نگاه مى‌كردند. وقتى از سبب آن سؤال شد، آن‌ها اين حديث را روايت و بازگو نمودند كه به سبب اين حديث زياد به چهره على نظاره مى‌كنند (تا ثواب كسب كنند).

پس ثابت گرديد كه ابن تيميه اين‌جا نيز دروغ گفته است.

تكذيب داستان ابلاغ‌

ابن تيميه مى‌گويد: برگشتن ابوبكر از ابلاغ آيات برائت و برگرداندن وى توسط پيامبر صلى الله عليه وآله آشكارترين كذب و دروغ است و نزد اهل تفسير و مغازى و سير و حديث و فقه متواتر است كه ابوبكر در آن حج، امير بود و اين از خصائص ابوبكر است و كسى چنين امارتى را نداشته است ... ابوبكر در حج اين ندا را به امر پيامبر صلى الله عليه وآله داد و على نيز از جمله كسانى بود كه به امر ابوبكر ندا داد، لكن چون ابوبكر به مكه حركت كرد، پيامبر صلى الله عليه وآله على را به دنبال او فرستاد تا عهدهاى آن حضرت با مشركين را فسخ كند. گفته‌اند: عادت عرب اين بود كه عهد را تنها مردى از اهل بيت طرف مى‌بست و هم فسخ مى‌كرد، پيامبر صلى الله عليه وآله على را تنها براى‌

[1] . شرح مذاهب اهل سنت ابن شاهين، ج 1، ص 136، ح 103.