آن‌ها را در اين موضوع بيان كنيد. چون اين جوان تكفيرى اين روش را از آن‌ها تعليم گرفته‌اند. و اگر از ابن تيميه و شيخ حمايت و دفاع مى‌كنيد، پس لازم است كه از اين جوان تكفيرى نيز حمايت كنيد ...» (ص 22 و 23).

مى‌گويد: «ما شيخ را به خاطر سعى و كوششش براى خدا دوست داريم وبراى او دعا مى‌كنيم، اما اين ما را از گفتن خطاهاى شيخ باز نمى‌دارد. و اگر شيخ بر گردن ما حق داشته باشد، حق اسلام و رعايت حقوق اسلام براى ما سزاوارتر براى دفاع است». (ص 24).

آن‌گاه ابن فرحان مى‌گويد: «من اين كتاب را پيش از حادثه 11 سبتامبر (يعنى قبل از منفجر شدن دو برج بزرگ آمريكا) آماده كرده بودم و پس از آن حادثه نمى‌خواستم اين كتاب چاپ شود، ولى هنگامى كه ديدم وهابى‌هاى غالى هميشه براى بزرگ‌داشت ابن عبدالوهاب جشن‌ها مى‌گيرند (و او را پاك و دور از اشتباه مى‌شمارند) بر خودم لازم ديدم كه حقايق را آشكار سازم تا آن‌ها انصاف به خرج داده و به اشتباه شيخ در حكمش به كافر دانستن مسلمين اعتراف كنند». (پاورقى، ص 28.)

ابن فرحان در آخر مقدمه كتابش مى‌گويد: «برخى از برادران به من چنين اشكال كردند كه من تنها به پيامبر و خاندانش (اهل بيت) صلوات مى‌فرستم، نه بر صحابه. (به آن‌ها مى‌گويم:) اين كار به خاطر انكار فضل صحابه نيست، بلكه به اين خاطر است كه ما در هر تشهد نماز مى‌گوييم: «اللهم صلى على محمد و آل محمد!» همگى مى‌دانيم كه در نماز صلوات بر صحابه وجود ندارد، چنان كه امروز با پيروى از بدعت گذشتگانمان انجام مى‌دهيم. بلكه بدتر از آن حتى به صلوات فرستادن به بزرگان صحابه اكتفا نكرده با گفتن «اجمعين» نيكان و فاجران‌