پيروان مذاهب چهارگانه به جز كسانى كه مقلد غالى‌هاى حنبلى و ابن تيميه و ابن قييم باشند. و اين نظريه، اكثر امت اسلام را از اسلام خارج مى‌كند». (ص 102.)[1]

24. شيخ مى‌گويد: «مذهب و عقيده ابن فارض، ابن عربى و عامه مردم انكار خداست كه شمار آن‌ها را جز خدا كسى نمى‌تواند حساب كند».[2] و اين در حالى است كه در جايى گفته است: «هر كه بگويد كه من ابن فارض و ابن عربى را كافر دانسته‌ام بهتان بزرگ بر من بسته است». باز گفته است: «من حتى كسى را كه بت مى‌پرستد كافر نمى‌گويم.»[3]

25. شيخ مى‌گويد: «بسيارى از اهل اين زمان غير از حبل، يغوس، فعوق، نصر، لات، منات و عزى خداى ديگرى را نمى‌شناسند».[4] (ص 103).

26. شيخ مى‌گويد: «شرك مشركان زمان پيامبر ناچيزتر از شرك بسيارى از مردم در زمان حاضر است».[5] آن‌گاه مى‌گويد: «اگر اين را دانستى و نيز داستنى كه اكثر مردم امروز در چه وضعى هستند خواهى دانست كه آن‌ها (مسلمانان زمان ابن‌

[1] . ظاهر اين است كه منظور از معطله اين جا هر كسى است كه معتقد به جسم نبودند خداوند است. چون وهابى‌ها چنان كه گذشت خداوند متعال را داراى دست و پا و ... دانسته و در بالاى عرش نشسته مى‌دانند كه اكثر قريب به اتفاق امت اسلامى با اين نظريه مخالف‌اند. و ابن عبد الوهاب با اين سخنش همه امت اسلامى را بدتر از مشركان معرفى كرده است.

[2] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 113.

[3] . همان، ج 1، ص 34 و 104.

[4] . همان، ج 1، ص 117.

[5] . درر السنيه فى الكتب النجدية، ج 1، ص 120.