«فقه عين شرك است». ابن فرحان مى‌گويد: «اميدوارم كه در فهم سخن شيخ خطا كرده باشم. شيخ در نامه‌اى به ابن عيسى كه بر شيخ استدلال كرده بود كه عقيده فقها غير از اين است كه تو معتقد هستى، با استدلال به آيه كريمه‌ «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ» گفته است: «رسول خدا وامامان بعد از او اين آيه را بر همين چيزى كه شما نام آن را فقه مى‌ناميد تفسير كرده‌اند. و اين همان چيزى است كه خداوند آن را (فقه را) شرك ناميده است. من بين مفسران در مورد همين معنا براى اين آيه خلافى نديدم». (يعنى همه مفسران به اتفاق اين آيه را اين‌گونه تفسير كرده‌اند.)[1]

3. زينى دحلان مى‌گويد: «محمد بن عبدالوهاب هميشه مى‌گفت: بسيارى از فتاواى امامان چهار مذهب ارزش ندارد .... به علماى مذاهب چهارگانه مى‌گفت: آن‌ها گمراه شده‌اند و مردم را نيز گمراه كردند.» حق نزد او هر آن چيزى بود كه با هوا و هوسش موافق باشد، هرچند با قرآن و احاديث و اجماع امت مخالف باشد.»[2]

توحيد واقعى را كسى جز ابن عبدالوهاب نشناخته است‌

ابن عبدالوهاب با گمراه خواندن همه امت اسلام مى‌گويد:

«و أنا أخبركم عن نفسى و الله الذى لا إله إلا هو لقد طلبت العلم واعتقد من عرفنى أن لى معرفة و أنا ذلك الوقت لا أعرف معنى لا إله إلا الله ولا أعرف دين الإسلام قبل هذا الخير الذى من الله به وكذلك مشايخى ما منهم‌

[1] . داعية وليس نبيا ابن فرحان، به نقل از الدرر السنيه فى الكتب النجدية، ج 2، ص 59.

[2] . درر السنيه فى الرد على الوهابية، ج 1 ص 42.