آن‌ها را مى‌گويد! امام احمد وبزرگان مذهبش از اين سخنان زشت بيزارند. چگونه بيزار نباشند در حالى كه چنين سخن نزد بسيارى از علما كفر است».[1]

3. ضياء الدين احمد بن محمد وترى شافعى (متوفاى 980 ه. ق.)

او در كتاب «روضة الناظرين و خلاصة مناقب الصالحين» ردهايى بر اين تيميه نوشته است.

4. محدث فقيه محمد بن عبدالرؤوف مناوى (متوفاى 1031 ه. ق.)

مناوى مى‌گويد: «جهم بن سفوان گمان كرده كه بهشت و جهنم فانى مى‌شوند (يعنى از بين خواهند رفت و هميشگى نيستند.) كسى از امت اسلامى پيرو اين سخنش نشد، بلكه علما اورا به خاطر اين سخنش كافر خواندند. بعضى از پيروان امت اسلامى معتقد به فناى جهنم شده‌اند نه بهشت. ابن قيم مانند استادش ابن تيميه براى ثابت كردن اين نظريه در چندين رساله، بسيار سخن گفته به گونه‌اى كه به كفر نزديك شده است ....»[2]

5. حافظ ابوالفضل عبد الله بن صديق غمارى.

او مى‌گويد: «ابن تيميه كسى است كه بسيارى از مردم به سخنان وى استدلال مى‌كنند و بعضى از آن‌ها او را شيخ الاسلام مى‌نامند. اما او ناصبى و دشمن على است وفاطمه را متهم به نفاق كرده است. او خدا را به خلقش تشبيه مى‌كرد. بدعت گزاران پس از او شاگرد كتاب‌هاى او و نتيجه افكار و ميوه كاشته‌اى وى شدند ....»[3]

از غمارى به امام، علامه و حافظ تعبير مى‌كنند و او شافعى مذهب است.

[1] . اشرف المسائل الى فهم الشمائل، ص 172.

[2] . فيض القدير، ج 6، ص 31.

[3] . صبح السافر فى احكام المسافر، ص 54.