باز هم ابن حجر مى‌گويد: ابن تيميه از منبر دو پله پايين آمد و گفت: «خدا اين‌گونه، يعنى به مانند پايين آمدن من پايين مى‌آيد».[1] در 15 ربيع الاول سال 707 ه. ق در حضور قاضى از ابن تيميه خواستند كه از اين سخنش كه خدا را جسم معرفى كرده توبه كند.»

باز همو مى‌گويد: «ابن تيميه در كتاب «منهاج السنة» اش بسيارى از احاديث خوب را رد كرده و چقدر در زيادروى خود در رد سخنان نويسنده مخالفش به على اهانت كرده است كه اين‌جا جاى ذكر آن‌ها نيست.»[2]

47. حميد الدين محمد بن احمد فرغانى حنفى (متوفاى سال 867 ه. ق.)

او كتابى در اعتقادات بر رد ابن تيميه نوشته است.[3]

48. احمد بن عمر بن عثمان شافعى (متوافاى 868 ه. ق.)

سخاوى مى‌گويد: «او عالم ديندار و صالح بود و پيروان ابن تيميه را به سختى سرزنش مى‌كرد.»[4]

49. احمد زروق شافعى متوفاى سال 899 ه. ق.

او مى‌گويد: «ابن تيميه شخص مسلمان و داراى حفظ و اتقان بود. اما در ايمان وعقيده مورد طعن قرار گرفت. او عقلش نارسا بود، چه رسد به عرفان ومعرفتش.»[5]

[1] . درر الكامنه ابن حجر، ج 1، ص 154؛ رحلة ابن بطوطه، ص 95.

[2] . لسان الميزان، ج 6، ص 319.

[3] . الضوء اللامع سخاوى، ج 8، ص 87.

[4] . الضوء اللامع سخاوى، ج 7، ص 47.

[5] . شواهد الحق فى استغاثة بسيد الخلق يوسف نبهانى، ص 453.