هستم كه مرا آشكار دشنام دهى، ولى در پنهانى از سخنانم نفع ببرى. خدا رحمت كند كسى را كه عيبم را به من هديه دهد ....[1]

يادآور مى‌شويم كه وهابى‌ها امروزه اين نامه را تكذيب كرده و مى‌گويند: «آن را ديگران ساخته وبه ذهبى نسبت داده‌اند. ولى شما به كتب ذهبى به خصوص كتاب «سير اعلام النبلاء» او مراجعه كنيد، خواهيد ديد كه او چگونه در باره استغاثه و توسل و دعا نزد قبور اوليا مطالب را نقل مى‌كند و با ابن تيميه مخالفت مى‌كند. وما نمونه‌هايى را در كتاب «توسل و استغاثه در اسلام» ذكر كرديم و حتى در بعضى موارد محققان آن كتاب كه وهابى هستند اعتراف كرده‌اند كه ذهبى آن سخن را بر رد ابن تيميه گفته است و سخنان زير نيز كه از ذهبى است و هيچ شك وترديدى در آن نيست به حقيقت اين نامه‌اى ذهبى و نظر او در باره ابن تيميه دلالت مى‌كند.

ذهبى پس از نقل طلب شفا نمودن احمد بن حنبل با آب موى پيامبر صلى الله عليه وآله با سرزنش ابن تيميه مى‌گويد:

«اين المتنطع المنكر على أحمد وقد ثبت ان عبد الله سأل أباه عمن يلمس رمانة منبر النبى ويمس الحجرة النبوية، فقال: لا ارى بأس. اعاذنا الله واياك من رأى الخوارج ومن البدع؛[2] كجاست آن زبان دراز منكر بر احمد؟ .... همانا ثابت شده كه عبد الله در باره كسى كه به جهت تبرك دسته‌اى منبر را لمس‌

[1] . الاعلان بالتوبيخ لمن ذمت التاريخ سخاوى، ص 307؛ سيف الصقيل سبكى، ص 217؛ توفيق الربانى، ص 206؛ مجمع العقيدة ابو المحاسن دمشقى، ص 320 و ديگران.

[2] . سير اعلام النبلاء، ج 11، ص 211 و 212.