ذهبى در وصف او مى‌گويد: «علامه يگانه ... داراى اعتقاد خوب به مذهب سلف.»[1]

9. محمد بن عمر مكى معروف به ابن وكيل شافعى (متوفاى سال 716 ه. ق.)

سبكى مى‌گويد: «او با ابن تيميه مناظره‌هاى خوبى داشت ....»[2]

ابن حجر مى‌گويد: «ابن وكيل با ابن تيميه هميشه مناظره مى‌كرد و در يكى از مناظره‌ها ابن تيميه از ديگران كمك خواست. ابن وكيل گفت: كمك خواستن تو از برادرانت عجيب است.»[3]

ابن كثير، ابن تيميه و پيروانشان خيلى بر او تهمت زده‌اند.[4]

10. زين الدين على بن مخلوف مالكى (متوفاى 717 ه. ق.)

ابن حجر او را جزء علمايى كه با ابن تيميه مخالفت كرده‌اند نام برده است.[5]

ابن كثير اورا قاضى قضات و حاكم مصر خوانده است.[6] ولى شوكانى‌در (بدر الطالع، ج 1، ص 59) او را از شياطين خوانده و تهمت‌هاى ديگر بر او وارد كرده وگفته است: او صلاحيت اين را هم ندارد كه حتى‌بند كفش ابن تيميه شود.

[1] . ذيل تاريخ اسلام، ص 137.

[2] . طبقات الشافعيه سبكى، ج 5، ص 141.

[3] . درر الكامنه، ج 2، ص 56.

[4] . تاريخ ابن كثير، ج 14، ص 92.

[5] . درر الكامنة، ج 1، ص 147.

[6] . تاريخ ابن كثير، ج 14، ص 103.