السماء الدنيا ثم يعود وإن له أعضاء وجوارح من أعين وأيدى وأرجل وغاية ما فى الأمر أنها لا تشبه جوارح البشر وسائر المخلوقات؛[1] بدون ترديد خدا در يك سمت و مكانى قرار دارد كه آن سمت بالاست خدا در آسمان بر عرش قرار گرفته و عرش با او پر شده است و خدا به آسمان دنيا نازل مى‌شود و سپس بر مى‌گردد و او اعضا و جوارح، از قبيل چشم و دست وپا دارد، ولى آنچه هست اين است كه چشم و دست و پاى خدا به اعضاى بشر و ديگر مخلوقات مانند نمى‌باشد.»

3. باز همو مى‌گويد:

«رفع اليدين فى الدعاء دليل على أن الله تعالى فى جهة العلو؛[2] برداشتن دست‌ها هنگام دعا، دليل بر اين است كه خدا در بالاست.»

حال آن‌كه برداشتن دستان براى گدايى است و نشانه‌اى آن است و انسان وقتى از غير خداوند نيز چيزى طلب مى‌كند دستش را رو به بالا دراز مى‌كند. آيا اين به اين جهت است كه آن شخص در بالا قرار گرفته است!؟ هرگز چنين نيست، ولى ابن تيميه سعى دارد به اين راحتى با اين‌گونه سخنان كودكانه و مردم فريبانه‌اش خداوند متعال را جسم معرفى كند.

4. باز همو مى‌گويد:

[1] . حموية الكبرى، ص 15؛ تفسير كبير، ج 2، ص 249؛ منهاج السنة، ج 1، ص 250 و 260.

[2] . حموية الكبرى، ص 94؛ شرح حديث نزول، ص 59.