عثمان بن محمد بن ابو سفيان حاكم مدينه گروهى از مهاجرين و انصار را از مدينه به دمشق فرستاد تا به خليفه ملاقات كرده، اعتراضات خود را با يزيد در ميان بگذارند. در مقابل يزيد با هدايايى آن‌ها را ساكت كند.[1]

آن‌ها وقتى از اين ملاقات به شهر مدينه برگشتند آنچه را از يزيد ديده بودند براى مردم بازگو كردند و در مسجد پيامبر صلى الله عليه وآله فرياد مى‌زدند: ما از نزد كسى آمديم كه دين ندارد، شراب مى‌خورد، طبل مى‌نوازد، شب را با مردان پست وكنيزان آوازخوان به سر مى‌برد و نماز را ترك مى‌كند.»[2]

مردم از عبد الله بن حنظله پرسيدند: «چه خبر آوردى؟» گفت: «از نزد كسى آمدم كه به خدا قسم اگر غير از فرزندانم كسى همراه من نباشد باز با او مى‌جنگم». مردم گفتند: «ما شنيديم كه يزيد به تو پول و هديه داده است». عبدالله گفت: «درست شنيديد، ولى من آن‌ها را نگرفتم مگر براى جمع كردن نيرو بر ضد خودش.» به اين ترتبيت عبدالله به تحريك مردم عليه يزيد پرداخت و مردم نيز دعوتش را قبول كردند.[3]

سيوطى مى‌نويسد: «سبب مخالفت مردم مدينه اين بود كه يزيد در گناه زياده‌روى كرد.»[4]

روزى نزد عمر بن عبد العزير مردى يزيد را اميرالمؤمنين خواند. عمر امر كرد تا او را بيست تازيانه زدند.[5]

[1] . تاريخ طبرى، ج 4، ص 368؛ عقد الفريد، ج 5، ص 135.

[2] . تاريخ طبرى، ج 4، 368؛ تاريخ ابن كثير، ج 6، ص 233.

[3] . تاريخ طبرى، ج 4، ص 368؛ تاريخ ابن كثير، ج 6، ص 233؛ سير اعلام نبلا، ج 3، ص 322.

[4] . تاريخ الخلفا، ص 209.

[5] . سير اعلام النبلاء، ج 4، ص 40.