گفت: من مخالفت با تو را نخواستم. با هم بگو مگو كردند تا اين‌كه صداهايشان بلند شد و اين آيه نازل شد: اى اهل ايمان در هيچ كارى به خدا و پيامبر صلى الله عليه وآله پيشى نگيريد و از خدا بترسيد ... اى اهل ايمان صداهاى خود را بالاتر از صداى پيامبر صلى الله عليه وآله بلند نكنيد و در سخن گفتن، بر او فرياد نزنيد چنان‌كه به هم مى‌كنيد، اين‌كه (اگر چنين كرديد) اعمال نيكتان از بين برود و متوجه نشويد.

اگر اين آيه‌اى شريفه همراه با شأن نزول آن در نظر گرفته شود و آن با آيه بعدى كنار هم قرار داده شود، پيام بزرگى مى‌دهد.

در آيه 3 سوره حجرات خداوند متعال بلافاصله پس از آيه فوق مى‌فرمايد: «قطعا كسانى كه نزد پيامبر صلى الله عليه وآله صداهاى خود را پايين مى‌آورند، آن‌ها هستند كه خداوند قلب‌هايشان را با تقوا امتحان كرده است وبراى آن‌هاست مغفرت و اجر عظيم.»

ابن حجر در شرح حديث فوق و داستان صدا بلند كردن خليفه اول و دوم مى‌گويد: اين آيه سال نهم هجرى نازل شده است.[1]

شما توجه كنيد كه بنابر اين آيات و اخبار، پس تا سال نهم هجرى قلب‌هاى خليفه اول و دوم امتحان به تقوا نشده است، وقتى واقعيت چنين است، پس كى ممكن است امتحان پس داده باشند!

همچنين بعد از نزول اين آيه ثابت بن قيس به خاطر اين‌كه صداى بلند داشت غمگين شد و در منزلش نشست. پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله سراغ او را گرفتند و او گفت: من صداى بلند دارم مى‌ترسم اهل جهنم باشم و بشوم. حضرت صلى الله عليه وآله فرمودند: تو منظور

[1] . فتح البارى ابن حجر، ج 8، ص 453، ح 4564.