هر مرد مسلمانى كه ديگرى را كافر بخواند، اگر كافر باشد مشكلى ندارد و الّا خودش كافر گردد.

باز پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله در حديث ديگرى فرمودند:

اذا قال الرجل لاخيه يا كافر وهو كقتله؛[1]

هرگاه مردى به برادرش بگويد؛ اى كافر مانند اين است كه او را كشته باشد.

هيثمى سند اين حديث را صحيح دانسته واين حديث از ثابت ابن ضحاك نيز روايت شده است.

ثمرات همين‌گونه تعلمات عالى اسلام بود كه برادرى، همدلى و وحدتى كه در ميان افراد آن جامعه وجود داشت، در ميان هيچ قوم ديگرى ديده نمى‌شد. حتى بعد از رحلت پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله هرچند ميان صحابه اختلاف‌هايى به سبب امر خلافت وجانشينى پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله به وجود آمد، ولى هرگز ديده نشد كه اين اختلافات به جايى رسيده باشد كه مسلمانان يكديگر را از دين خارج كنند ويا كافر ومشرك بخوانند. آرى، در زمان خلافت حضرت على عليه السلام گروهى به نام خوارج بر اثر كج فهمى به جز خودشان همه را كافر دانستند. اما اميرالمؤمنين عليه السلام با وجود چنين افكار وعقايد باطل هرگز آن‌ها را به كفر نسبت ندادند. و بحمد لله زود ريشه خوارج از بيخ بركنده شد وجز اندكى از آن‌ها باقى نماند.

[1] . مصنف عبدالرزاق، ج 8، ص 482، ح 15984 و 19516؛ مجمع الزوائد، ج 8، ص 73.