8. عمرو بن شاس مى گويد: «همراه على به يمن رفتم و در آن سفر او به من جفا كرد تا حدى كه از او ناراحت شدم. پس وقتى به مدينه برگشتم شكايت خود را از او در مسجد آشكار كردم تا اينكه پيامبر صلى الله عليه وآله آن را شنيد. صبح روز بعد داخل مسجد شدم و ديدم پيامبر صلى الله عليه وآله ميان اصحاب نشسته است. وقتى مرا ديد چشمش دگرگون شده و با نگاه تند بر من نگاه مى‌كرد تا اينكه من نشستم. حضرت فرمود: اى عمرو! به خدا قسم به درستى كه مرا آزار دادى.» گفتم: «به خدا پناه مى‌برم از آزار شما اى رسول خدا!» فرمودند: «آرى، هر كه على را آزار دهد، حتماً مرا آزار داده است.»[1] حاكم، ذهبى، و هيثمى سند اين حديث را صحيح دانسته‌اند.

9. سعد بن ابى‌وقاص مى‌گويد: «همراه دو نفر در مسجد نشسته بودم. پس در باره على با هم گفت وگو مى‌كرديم واز او به بدى ياد كرديم. آن‌گاه پيامبر صلى الله عليه وآله در حالى كه غضبناك شده بود بر ما رو كرد كه نشانه‌هاى غضب از چهره آن حضرت پيدا بود. من گفتم: «پناه مى‌برم به خدا از غضب رسول خدا!» پيامبر صلى الله عليه وآله فرمودند: «مرا به شما چه كار. بدانيد كه هر كسى كه على را آزار دهد، حتما مرا آزار داده است.» اين سخن را سه مرتبه تكرار نمودند. سعد پس از آن مى‌گفت:

[1] . مسند احمد، ج 3، ص 483؛ مصنف ابن ابى‌شيبه، ج 6، ص 371، ح 32108؛ صحيح ابن حبان، ج 15، ص 365، ح 6923؛ الثقات ابن حبان، ج 3، ص 273، ح 885؛ فضائل الصحابه، ج 2، ص 579، ح 981؛ مسند رويانى، ج 2، ص 451، ح 1470؛ المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 131، ح 4619؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 129؛ الاصابه، ج 4، ص 646.