اين حديث از اميرالمؤمنين عليه السلام، انس بن مالك (با بيش از 90 سند)، ابن عباس، سفينه، ابوسعيد خدرى، ابوطفيل، سعد بن ابى‌وقاص، عمرو بن عاص، يعلى بن مرّه، جابر بن عبد الله، ابو رافع و حبشى بن جناده روايت شده است.[1]

اين حديث از احاديث متواتره است و اسانيد صحيح و حسن بسيارى دارد. براى نمونه به چند سند اشاره مى‌كنيم:

1. هيثمى در مورد يكى از اسانيد مى‌گويد: حماد بن مختار را نشناختم، بقيه رجالش رجال صحيح (رجال بخارى و مسلم) است.

2. در مورد سند ديگر مى‌گويد: احمد بن عياض را نشناختم، وبقيه رجال سند رجال صحيح است.

3. در مورد سند ابويعلى مى‌گويد: رجالش ثقات هستند و در برخى آن‌ها خلاف است.

4. در مورد سند چهارم مى‌گويد: رجال اين سند همه رجال صحيح است، جز فطر و او ثقه است. (دقت داشته باشيم كه فطر نيز از رجال صحيح بخارى است.)

5. ودر مورد سند ابن عباس نيز مى‌گويد: در سند اين حديث محمد بن سعيد را نشناختم بقيه توثيق شده‌اند ودر سليمان بن قرم ضعف است.

6. يكى از اسانيد ابن عساكر تمام رجالش ثقه هستند كه عبارت‌اند از: انبأنا ابو القاسم الحريري قال: انبأنا ابو طالب العشري قال: انا الدارقطني قال: انا محمد بن مخلد قال: انا حاتم بن الليث قال: انا عبيدالله بن موسى عن عيسى بن عمر القاري عن السدي قال انس.[2] ابن جوزى اين سند را به وجود اسماعيل بن عبدالرحمن سدى ضعيف معرفى كرده است و همچنين ممكن است وهابى‌ها نيز با اكتفا به ذكر برخى‌مانند ابن معين و جوزجانى‌ناصبى كه سدى را تضعيف كرده‌اند، برخى سند حديث طير و از جمله اين سند را ضعيف معرفى‌كرده، ومردم را فريب دهند. لذا دقت داشته باشيم كه سدى اولا از رجال صحيح مسلم است. ثانيا: او را شعبه، ثورى و زائده (بنابر نقل ترمذى‌ذيل حديث طير) ويحيى قطان، احمد، عجلى، ابن مهدى، نسائى، ابن حبان و البانى ثقه دانسته‌اند و ساجى، ابن عدى و ابن حجر او را صدوق دانسته‌اند، حاكم، ذهبى و البانى احاديث او را صحيح دانسته‌اند ويحيى قطان مى‌گويد: كسى او را ترك نكرده و از كسى‌نشنيدم كه جز به خوبى از او ياد كرده باشد. پس با اين بيان روشن شد كه اين سند بلا نزاع صحيح است؛ زيرا ما بقى رجال سند ثقه هستند.

[1] . سنن ترمذى، ج 5، ص 595 و 626، ح 3721؛ سنن الكبرى نسائى، ج 5، ص 107 و 595، ح 3721 و 8398؛ خصائص نسائى، ح 10؛ مسند ابو حنيفه ابونعيم، ج 1، ص 234؛ امالى محاملى، ج 2، ص 33، ح 512؛ مسند ابى‌يعلى، ج 7، ص 10، ح 4052؛ طبقات المحدثين ابوشيخ، ج 3، ص 364، ح 924؛ فضائل الصحابه، ج 2، ص 560، ح 945؛ حديث ابى‌الفضل الزهرى، ج 1، ص 401، ح 400 و 401؛ معجم الكبير، ج 1، ص 253، ح 730، ج 6، ص 392، ح 6323، ج 7، ص 82، ح 6437، ج 10، ص 282، ح 10667؛ معجم الاوسط، ج 2، ص 207، ح 1744، ج 6، ص 90، ح 5886، ج 7، ص 267، ج 9، ص 142؛ تاريخ الكبير بخارى، ج 2، ص 2، ح 1488؛ مسند بزار، ج 9، ص 287، ح 3841؛ انساب الاشراف، ج 1، ص 287؛ حلية الاوليا، ج 6، ص 339؛ المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 130 و 131 و 141، ح 4650 و 4651؛ تاريخ الاسلام، ج 3، ص 633؛ تاريخ ابن عساكر، ج 42، ص 245 تا 257،( با بيش از 15 سند)؛ تاريخ ابن كثير، ج 7، ص 387؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 126 با 5 سند.

[2] . تاريخ ابن عساكر، ج 42، ص 254؛ العلل المتناهية ابن جوزى، ج 1، ص 230، ح 363.