هم دو يا سه فرد از آن اراده مى‌شود.و اگر از ماده اراده شود هم عين باصره و هم عين نابعه(يعنى در اكثر از معناى واحد استعمال شود)در اين صورت،از تثنيه بايد دو فرد از باصره و دو فرد از نابعه اراده شود و هكذا در جمع بايد سه فرد از باصره و سه فرد از نابعه اراده شود.پس وضع هيئت كاملا تابع وضع ماده است و حيث اينكه ثابت كرديم كه از ماده(يعنى لفظ مفرد)اراده كردن معانى كثير محال است؛چون مستلزم تعلق دو لحاظ تبعى به ملحوظ واحد است،فكذلك از هيئت تثنيه و جمع هم ارادۀ معانى كثير مستحيل است.

اگر گفته شود،به ما از روز اول گفته‌اند كه تثنيه و جمع،به منزلۀ تكرار مفردات با «واو»عطف است و همان‌طورى كه از مفردات متعدد متعاطفه مى‌توان معانى متعددى اراده كرد،پس بايد از تثنيه و جمع هم بتوانيم اراده كنيم.

در پاسخ گوييم اين گفتار را براى شما معنا مى‌كنيم:مراد از اينكه«تثنيه و جمع،به منزلۀ تكرار مفرد است»،اين نيست كه تثنيه و جمع بر تكرار خود معنايى كه ماده دارد دلالت بكنند(يعنى مثلا يك فرد از طلا و يك فرد از نقره)،بلكه مراد اين است كه تثنيه و جمع بر تكرار افراد معنايى كه از مفرد اراده مى‌شود دلالت مى‌كنند؛مثلا اگر از عين، خصوص باصره اراده شود،عينان هم بر دو فرد از همان دلالت دارد و اعين بر سه فرد از باصره دلالت مى‌كند و هكذا...

در يك صورت ما مى‌توانيم از تثنيه و جمع،دو فرد از دو طبيعت يا سه فرد از سه طبيعت را اراده كنيم و آن اينكه از لفظ مفرد(يعنى مادۀ تثنيه و جمع)مفهوم كلى المسمى به لفظ عين را اراده كنيم(كه نامش عموم الاشتراك است؛يعنى استعمال لفظ در معناى مجازى عامى كه شامل كليۀ معانى حقيقى بوده و قابل صدق بر همۀ آنها باشد).از عينان مى‌توانيم دو فرد از المسمى بعين را اراده كنيم(يكى طلا و ديگرى نقره)و هكذا از جمع مى‌توانيم سه فرد از المسمى بعين را اراده كنيم.اما اين از محل بحث ما خارج است؛چون بحث ما در اين است كه از لفظ مشترك،هريك از معانى، جداگانه اراده شود،نه تحت عنوان كلى المسمى.

ما نحن فيه،نظير باب اعلام شخصى است.اعلام شخصى،هريك ،مفيد يك