ندارد بلكه هيئت«لا تفعل»وضع شده براى نسبت به خصوصى كه وابسته به سه طرف است:

متكلم،مخاطب،عمل

و نام آن نسبت،نسبت«زجريه»يا«ردعيه»است.

مولى«زاجر»است و عبد«مزجور»است و عمل«مزجور عنه».

و هميشه در همين معنا استعمال مى‌شود منتهى دواعى مولى از به كار بردن اين صيغه،مختلف است.گاهى به داعى استهزاست و گاهى به داعى زجر و ردع حقيقى و...و در هر مورد،صيغۀ نهى،مصداق آن امر خواهد بود.

2.آيا صيغۀ لا تفعل ظهور در تحريم دارد يا غير آن؟

در مسئله پنج قول است:

1.ظهور در حرمت دارد.

2.ظهور در كراهت دارد.

3.مشترك لفظى است بينهما.

4.وضع شده براى قدر مشترك بينهما كه مطلق طلب ترك باشد اعم از تحريمى و كراهتى.

5.توقف.

جناب مظفر مى‌فرمايد:به نظر ما،همان‌طورى كه صيغۀ افعل ظهور در وجوب داشت،همچنين صيغۀ لا تفعل هم هرگاه مطلق بيايد و مجرد از هر قرينه‌اى باشد، ظهور در تحريم پيدا مى‌كند اما باز بحث مى‌شود كه:

منشأ اين ظهور چيست؟

بعضى‌ها گفتند منشأ ظهور،وضع واضع است.

و بعضى‌ها گفتند:منشأ ظهور،اطلاق و مقدمات حكمت است.

جناب مظفر مى‌فرمايد:به نظر ما،منشأ ظهور،حكم عقل است.

در باب اوامر،اگر مولى به انجام كارى امر مى‌كرد،ما مى‌گفتيم عقل،در باب اطاعت و عصيان،حكم مى‌كند كه اطاعت مولى واجب است و تو بايد از بعث او منبعث و از