از آنجا كه موافقتنامه‌ها اغلب پس از مباحثه و مشاجره زياد توسط جامعه كشورهاى تجارت‌كننده تنظيم و امضا شده است، يكى از وظايف مهم سازمان تجارت جهانى اين است كه مجمعى براى چانه‌زنى‌هاى بازرگانى باشد.

سومين جنبه فعاليتهاى «سازمان تجارت جهانى» حل‌وفصل منازعات و اختلافات است. روابط تجارى اغلب با منافع متعارض همراه است. قراردادها و موافقتنامه‌هاى تصويب شده در سيستم سازمان تجارت جهانى اغلب نياز به تفسير دارند. طريق هماهنگ براى حل‌وفصل اين اختلافات استفاده از برخى روشهاى بى‌طرفانه و بر مبناى اصول حقوقى مورد توافق است. در موافقتنامه‌هاى «سازمان تجارت جهانى» به اين هدف درباره فرايند حل‌وفصل اختلافات استناد مى‌شود.

عمر سه ساله، اما نه خيلى جوان!

اول ژانويه 1995 آغاز حيات سازمان تجارت جهانى است، اما از عمر نظام بازرگانى آن بيشتر از نيم قرن مى‌گذرد؛ زيرا از سال 1948 زمينه اجراى قواعد نظام بازرگانى در چارچوب موافقتنامه عمومى تعرفه و تجارت‌GATT "[1] فراهم شده بود.

دومين اجلاس وزرا در ماه مه 1998 در ژنو برگزار شد كه جشن پنجاه سالگى سيستم بود.

چندى طول نكشيد كه موافقتنامه عمومى، يك سازمان غير رسمى بين‌المللى را عملا بنا نهاد و به صورت غير رسمى به عنوان‌GATT شناخته شد. طى سالها گات با دورهاى مذاكراتى متعدد تحول يافت. آخرين و وسيع‌ترين دور اين مذاكرات، دور اروگوئه بود كه از سال 1986 تا 1994 به طول انجاميد و منجر به تأسيس «سازمان تجارت جهانى» شد. درحالى‌كه گات به طور عمده در زمينه تجارت كالا فعال بود، سازمان تجارت جهانى و موافقتنامه‌هاى آن هم‌اكنون شامل: تجارت خدمات، اختراعات، ابداعات و طرحها مى‌شود (داراييهاى فكرى).

[1] (*)General Agreement on Tariffs and Trade