گروه چهار كشور

دشوارترين مباحث، مرتفع كردن موانع اساسى گفتگوى ميان چهار عضو بزرگ سازمان يعنى كانادا، اتحاديه اروپا، ژاپن و ايالات متحده است كه به آنها گروه چهار كشور مى‌گويند.

سطح پايين‌ترى از ادغام اقتصادى در اتحاديه كشورهاى جنوب شرقى آسيا(ASEAN) [1] ملاحظه مى‌شود. بين آن دسته از اعضاى‌WTO كه عضو آسه‌آن هستند- يعنى مالزى، اندونزى، سنگاپور، فيليپين، تايلند و برونئى (دار السلام)- تا حدى ادغام اقتصادى صورت گرفته است. هفتمين عضو (ويتنام) متقاضى ملحق شدن به سازمان تجارت جهانى است. آنان داراى منافع تجارى مشترك هستند و غالبا قادرند مواضع خود را هماهنگ نموده و همصدا شوند. نقش سخنگو ميان اعضاى آسه‌آن چرخشى است و بر اساس موضوعى است كه با يكديگر توافق مى‌كنند.

در بين ساير گروهها كه پاره‌اى اوقات بيانيه‌هاى واحدى ارائه مى‌دهند، مى‌توانيم از سيستم اقتصادى آمريكاى لاتين(SELA) [2] و گروه كشورهاى آفريقايى، منطقه كاراييب و اقيانوس آرام(ACP) نام ببريم. تلاشهاى اخير در زمينه ادغام اقتصادى منطقه‌اى هنوز به مرحله‌اى نرسيده است كه يك سخنگوى منفرد درWTO داشته باشند. به عنوان مثال مى‌توان موافقتنامه تجارت آزاد آمريكاى شمالى يعنى نفتا(NAFTA) - شامل كانادا، ايالات متحده آمريكا و مكزيك- وMERCOSUR يعنى بازار مشترك جنوب (شامل برزيل، آرژانتين، پاراگوئه و اروگوئه) را نام برد.

يك گروه متفق و مشهور ديگر، گروه كرنز(Cairns Group) است. اين گروه قبل از دور اروگوئه در سال 1986 تأسيس شد تا براى آزادسازى تجارت كشاورزى مباحثه نمايد. گروه مزبور به سومين گروه فشار مهم در گفتگوهاى كشاورزى تبديل شد و

[1] (*)

Association of South East Asian Nations) ASEAN(

[2] (**)Latin American Economic System