______________________________
طواف‌كنندگان و به منظور اهانت به آن مكان مقدّس آنها را در دائره طواف مى‌ريخت، كه بعد از تحقيق و ثبوت اين گناه زشت حكم شرعى به قتل او صادر شد.

مؤلّف گويد: با مطالعه حكم قضات وهّابى اين سؤال در اذهان عموم مردم خطور مى‌كند:

كه قضات حجاز از كجا اين معنا را بدست آورده و ثابت نموده‌اند كه ابو طالب يزدى قصد اهانت به كعبه را داشته، در حالى‌كه نه قضات زبان او را مى‌فهميدند و نه او زبان قضات را؟

و نه وكيل مدافعى كه به زبان فارسى از او دفاع كند!!

در هر صورت فاصله بين اتّهام و حكم دو روز بيشتر طول نكشيد.

به عقيده نگارنده اين حكم ريشه تاريخى دارد، و براساس آن ريشه تاريخى چنين حكمى صادر شده است.

مؤلف تاريخ مكه در جلد 2 ص 40 به اين ريشه تاريخى اشاره مى‌كند و مى‌گويد:

متأسّفم از اين‌كه عوام الناس چنين گمان مى‌كنند، كه شيعه عجم در صورتى حجّ خود را قبول مى‌دانند كه كعبه را ملوّث نمايند.

راستى اگر ما پيرو عقل بوديم و بطور صحيح فكر مى‌كرديم درمى‌يافتيم كه به موجب اين توهّم مى‌بايست در هر سال هزاران بار حجّاج ايرانى و شيعه عجم كعبه را ملوّث كرده باشند، در حالى‌كه واقعيّت ملموس و آنچه به رأى العين مشاهده مى‌كنيم خلاف اين امر را ثابت مى‌نمايد.

امّا چه بايد كرد؟ كه آنان در مقام دشمنى عقل و خرد را از خويش دور كرده‌اند.

واقعيّت‌ها و پندارهاى غلط:

از زمان سلطنت صفويّه در ميان حكومت عثمانى و ايران جنگهايى رخ داده است، و علماى عثمانى در برابر ايران اسلامى موضع گرفته و در مقام دشمنى از هيچ تهمتى فرو گذار نكرده‌اند، حتى جنگ با ايران را به منزله جهاد در راه خدا و دين تلقّى نموده و به مباح بودن قتل شيعه و حتى ايرانيان غير شيعه و اسير كردن و به معرض فروش درآوردن زنان و كودكان ايشان فتوى مى‌دادند.

ابتدا در زمان شاه اسماعيل صفوى و شروع جنگ ميان طرفين، علماى عثمانى در مساجد ختم مى‌گرفتند و به شاه اسماعيل نفرين مى‌كردند.

ابن طولون كه خود از نويسندگان معاصر شاه اسماعيل صفوى و سلطان سليم عثمانى است‌