1- مجدّد شيرازى.[1]

[1] آيت اللّه ميرزا محمّد حسن بن ميرزا محمود معروف به« مجدّد شيرازى» در روز 15 ج 1 1230 ه ق در شيراز متولّد شده و پس از آنكه مقدّمات و ادبيات و سطوح وسطى را در شيراز خواند در سن 17 سالگى به اصفهان آمده و به درس علّامه شيخ محمد تقى صاحب حاشيه معالم الاصول شركت جسته و پس از فوت او از درس علامه سيد حسن بيدآبادى مشهور به« مدرّس» استفاده نموده.

و در سال 1259 ه ق مهاجرت به نجف اشرف نموده، و به درس صاحب جواهر و شيخ حسن آل كاشف الغطاء مؤلّف محترم« انوار الفقاهة» حاضر شده ولى عمده فيض علمى خود را از مرحوم شيخ الفقهاء و المجتهدين مرتضى انصارى« ره» برده است.

وى در سال 1281 رياست عامه مسلمين را برعهده گرفت، و در سنه 1287 ه ق به مكه مشرّف شد.

نكته: پادشاه حجاز به محض آنكه ورود مجدّد شيرازى را مطّلع گرديد براى ملاقات با او وقتى تعيين نمود و به ايشان ابلاغ نمود، ولى وى در جواب حامل پيام شاه فرمودند: كه به ايشان بگوئيد مگر نمى‌دانيد كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلم فرموده است:

اگر ديديد دانشمندان و علماء به دربار سلاطين مى‌روند با صراحت اعلام كنيد و بگوئيد چه بد علمائى هستند و چه بد ملوكى مى‌باشند، ولى وقتى‌كه مشاهده كرديد پادشاهان و امراء به منزل علماء مى‌آيند بگوئيد: چه خوب علماء و چه خوب سلاطينى هستند، به محض آنكه اين پاسخ دندان‌شكن را شريف مكه شنيد بلادرنگ به زيارت آن بزرگوار مشرّف شد.

مؤلّف گويد: صاحب« الذريعة» كتابى دارد به نام« هدية الرازي إلى مجدّد الشيرازى» او در كتاب شخصيت مجدّد شيرازى را بطور مبسوط بيان نموده كه در صورت لزوم مراجعه خواهيد فرمود.

مرحوم مجدّد شيرازى در شب چهارشنبه 24 شعبان 1312 ه ق دعوت حق را لبيك گفته و دار فانى را وداع نمو، عاش سعيدا و مات سعيدا.