به نام يزدان بخشاينده

پيش گفتار

ضروري‌ترين وظيفه‌ي انسان، در اسلام خودسازي در پرتو خداشناسي است، مسلمان بايد خويشتن خويش را چنين که «بايسته» است بسازد ، نه آن طور که اميال و هوس هايش «خواسته» است. و اسلام مکتبي است که اين «بايستگي» را به مسلمان مي‌آموزد و با احکام خود، او را به سوي «چنان بودني» که شايسته مقام انسان است، سوق مي‌دهد.

آئين مقدس اسلام و مجموعه احکام حيات‌بخش آن، براي رهاندن انسان از دام خواسته‌هاي حقير جسماني و حيواني است؛ چرا که تا عقاب جان آدمي را از دام شهوت و هوس، و قيد و بند نيازهاي زميني نرهد، هرگز به فراز قرب حق و به اوج هاي آسماني پر نمي‌کشد.

اسلام پيروان خويش را در هر گوشه از زندگي، و در کشاكش نيازها و خواست ها، به سوي همين وارستگي از بندهاي حيواني و آراستگي به فضايل نفساني فرا مي‌خواند، و احکام آن در هر زمينه مسلمان را به سوي همين هدف برتر مي‌برد.

ما مسلمانان اگر براستي، و نه تنها در سخن که در عمل نيز، پيرو اسلام باشيم، و دستورات اين آيين آسماني را آن چنان که هست و بايد بکار بنديم، بي‌ترديد به قله‌هاي فرازمند معنويت انساني نائل مي‌آئيم؛ همچنان که سلمان‌ها و ابوذرها، مقدادها و عمارها، و چهره‌هاي بسياري از اين