آسپار

آسْپار [āspār]، فلاویوس آرْدابوریوس (د 471م)، ژنرال آلان تبار رومی که در زمان امپراتوران مارکیانوس (حک‌ 450-457م) و لِئوی اول (حک‌ 457-474م) در امور امپراتوری روم شرقی نفوذ داشت.
آسپار در 431م فرماندهی ناوگان روم شرقی را برای راندن واندالها از افریقا برعهده داشت، ولی شکست خورد و در 434م، هنگامی‌که کنسول نیز بود، وادار به عقب‌نشینی شد. گرچه آسپار در جنگ با ایران در 441م پیروز شد، ولی در 443م هونها به فرماندهی آتیلا، او را در بیرون قسطنطنیه شکست دادند. آسپار که در گذشته در خدمت مارکیانوس بود، پس از به تخت نشستن او در 450م، نفوذ بیشتری یافت و در همان سال، عنوانِ پاتْریسیَن(پاتْریکیوس) را دریافت‌کرد. پس از مرگ مارکیانوس، آسپار یکی از دست پروردگانش را با عنوانِ لِئوی اول بر تخت نشاند (457م). در آن هنگام، آسپار ژنرال، و در رأس سپاهی از گوتها بود که به وی وفادار بودند و در اوج قدرت قرار داشت؛ ولی لئو همچنان بازیچۀ دست او نماند، بلکه روز به روز، بیشتر به حامیان ایسوریایی (ایساوریایی) خود که از جنوب آناتولی بودند، متکی شد و از این‌رو، در مدتی نزدیک به 4 سال، جنگِ قدرت میان ژرمنهای سپاه آسپار و ایسوریاییهای زیر فرمان زِنُن در امپراتوری روم شرقی درگرفت.
آسپار در حدود سال 470م با واگذاری رتبۀ قیصری (کایْساری) به پسرش، پاتریکیوس، ناخرسندی شدیدی در قسطنطنیه برانگیخت، زیرا پاتریکیوس مسیحیِ آریوسی بود. آسپار در توطئه‌ای که در 471م به‌وسیلۀ ایسوریاییها و لئو طرح شد، به قتل رسید و استیلای ژرمنها بر سیاست امپراتوری روم شرقی پایان یافت. (100)