اغواط

اغواط \aqvāt\، یا اَلْاَغْواط، واحه و شهری کوچک و بیابانی در بخش مرکزی شمال الجزایر، واقع در پایکوههای جنوبی اطلس، بر سر جادۀ ارتباطی الجزیره با آفریقای مرکزی. این واحه (به وسعت 253 هکتار) ظاهراً در سدۀ 11 م، پس ‌از آنکه مهاجمان بنوهلال، با پشتیبانی فاطمیان مصر به این ناحیه وارد شدند، مسکونی شد. اغواط سپس به‌ترتیب به‌دست مغربیها و ترکها افتاد و بین دو گروه متخاصم، یعنی خاندانهای سرغینه (اولاد سرغینه) و هلّاف تقسیم شد. این واحه در 1852 م به اشغال فرانسویها درآمد و یکپارچگی خود را بازیافت و در 1962 م به الجزایر منضم شد. این واحه یکی از 4 کانون جمعیتی منطقه به شمار می‌رود؛ دیگر واحه‌ها عبارت‌اند از: شهرک بازاری نیمه‌عشایری افلو و مجموعه واحه‌های مزاب و القلیعه. اغواط در کنار خشکه‌رود مزی (که در قسمت سفلا، وادی جِدی خوانده می‌شود) قرار دارد و روی دو تپه که دنبالۀ شمالی کوه تیزیگارین به شمار می‌روند، ساخته شده است. محلۀ امروزی (جدید) آن روی تپۀ جنوبی، تأسیسات اداری و نظامی را در خود جای داده است. در بخش قدیمی شهر، یعنی تپۀ شمالی، سبک معماری صحرایی حفظ شده است و کلیسای جامع اسقف منطقۀ صحرا در آن قرار دارد. 3 سد روی خشکه‌رود مزی، نخلستانها، درختان میوه، مزارع سبزی و گندمزارها را آبیاری می‌کند. اغواط به‌سبب فرشینه‌های دیوارپوش و کف‌پوشهای پشمی‌اش شهرت دارد.
جمع‌ (برآورد 2008 م): 602‘121 تن.

مأخذ

Britannica, 2010.
بخش جغرافیا