كرد؛ به طورى كه ترسيدم حالشان دگرگون شود. در فكر فرو رفتند و آن قدر منقلب شدند كه به نظر مى‌رسيد صحنه مقابل چشم ايشان مجسم شده است.

در سيماى اين مرجع راحل، حب اهل‌بيت عليهم السلام موج مى‌زد، در عشق زيارت مى‌سوخت و اشك‌ها را پاك مى‌كرد و مى‌فرمود: «حضرت ابوالفضل عليه السلام چه فداكارى‌ها كرد؛ به آن حضرت توسّل كنيد كه حلال مشكلات است. او دين را به تمام معنا يارى كرد و با فداكارى او در كربلا، امام حسين عليه السلام هيچ گاه احساس تنهايى نمى‌كرد تا اينكه فرمود: «

يا حُسين ادْرِكْ اخاك‌

». آن گاه ميرزا قدس سره شروع به اشك ريختن كرد و آرزوى خود را براى زيارت ابراز نمود و فرمود: «ايامى كه ما نجف بوديم، هر شب جمعه موفق مى‌شديم به زيارت امام حسين عليه السلام و ابوالفضل العباس عليه السلام نائل شويم؛ وليكن الان اين توفيق از ما سلب شده است. آرزو دارم به نجف برگردم و در كنار قبر ائمه عليهم السلام درد دل كنم.» اما مرحوم ميرزا قدس سره به دليل وضعيت امنيتى عراق تا هنگام وفات موفق به سفر به عتبات نشدند. ايشان مصداق بارز عشق به اهل بيت عليهم السلام بوده و سربازى مخلص، فداكار و آماده براى آن خاندان بودند و تا آخرين لحظات از مبانى حقه‌ى تشيع و مسلمات مذهب دفاع كردند و در مقابل مشككين ايستادند.