الْحُسَيْنَ عليه السلام بَكَى لِقَتْلِهِ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ وَ احْمَرَّتَا وَ لَمْ تَبْكِيَا عَلَى أَحَدٍ قَطُّ إِلَّا عَلَى يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا وَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍ عليه السلام»[1].

شيخ سعيد سوارى مى‌گويد: آن قدر مرحوم ميرزا قدس سره اين كلمات را با اخلاص و محبت به اهل بيت عليهم السلام تذكر مى‌داد كه من مبهوت در كلماتى بودم كه از اعماق وجود اداء مى‌شد، واقعاً مرحوم ميرزا قدس سره استادى بود به تمام معنا، فقدان ايشان ضايعه‌ى بزرگ بر جهان تشيّع بود كه على رغم گذشت چند سال از رحلت ايشان هنوز شاگردان ايشان قدس سره در حسرت غم فراقش مى‌سوزند.

[1]- كامل الزيارات، ص 181، ح 244