خود اهل تشخيص بود؛ يعنى مى‌دانست كه كدام فقير در كلامش صادق است.

از اين رو با تشخيص خود اقدام به كمك كردن مى‌نمود.[1]

[1]-« تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‌»( سوره‌ى مائده، آيه‌ى 1) اين منشور جاويد و حى سرمد، كلام نورانى است كه سعادت و سيادت دنيا و عقبى در آن خلاصه شده است. اين كلام عالى‌ترين مرتبه از تبلور افكار بشر امروزى است كه در سايه سار انسان دوستى و همگرايى رو به بحث حقوق انسانى آورده و به ظاهر درصدد رفع مشكلات و حوائج همنوعان خود شده‌اند در حالى كه دين جهان شمول اسلام بر اين اصل ثابت چهارده قرن پيش از اين تأكيد نموده و فرموده است: در احسان و نيكوكارى در شاهراه تقوا و ورع معين يكديگر باشيد تا درهاى رحمت الهى بر شما گشوده شود، حس كمال‌جويى و مهرورزى در طنين آدمى به وديعت نهاده شده تا در مسير صعب العبور دنيا به يكديگر يارى رسانند، و اين خصيصه چه زيبا در وجود مرحوم ميرزا تجلّى يافته و زيباتر از آن انعكاس اين حس تعاون بر برّ و تقواى اوست كه با كمك و ملاطفت به محرومان جامعه، اين خصلت الهى را به ديگران مى‌آموخت