مرحوم قدس سره بر اين اعتقاد بود كه براى سركشى به فقرا بايد به صورت حضورى و در صورت امكان با پاى پياده در خانه‌هاى آنان حاضر شد تا مراتب فقر، و عمق دردهاى ناگفته و ناشنيده‌ى آن‌ها ملموس‌تر حس گردد. او در هنگام پياده روى و تشرف به حرم فاطمه‌ى معصومه عليها السلام، اطراف را با دقت زير نظر داشت و اگر احساس مى‌كرد شخصى گرفتار است به سوى او مى‌رفت. شخصى مى‌گويد: «من سخت در فشار بودم، اوّل غروب در مجلسى جهت توسّل و برآورده شدن حاجتم شركت كردم. نزديك ساعت دو بامداد با اندوه فراوان وارد حرم شدم و زير درب ساعت حرم در گوشه‌اى نشستم، ناگهان مشاهده كردم كه مرحوم ميرزا قدس سره وارد حرم شد و تا نزديك حوض حياط رفته و برگشتند؛ بدون آنكه صدايى از من بلند شود، ديدم مرحوم ميرزا قدس سره به طرف من آمدند و سؤال كردند: «فرزندم مشكلت چيست؟» و خلاصه به پاى درد دل من نشست و بحمد اللَّه مشكلم حلّ شد. آرى! حال كه آن بزرگوار از ميان ما رخت بربسته است، به خوبى مى‌توان جاى خالى ايشان را احساس كرد. او پدرى مهربان و رئوف بود و رحلت ايشان زخمى غيرقابل جبران بر پيكر اسلام و تشيّع بود، «اذا ماتَ العالِم ثَلُمَ فِى الاسلامُ ثُلَمة لايَسُدّها شَى‌ء» خسارت جبران ناپذيرى كه با فقدان ايشان بر حوزه‌هاى علمى و مراكز آموزشى وارد آمد به مرور و روز به روز بيشتر از گذشته رخ‌