توجّه به طلّاب خارجى‌

مرحوم ميرزا قدس سره و طلّاب غريب‌

فقيه مقدّس مرحوم ميرزاى تبريزى قدس سره با طلابى كه از خارج كشور به زيارت ايشان مى‌آمدند، برخورد خاصى داشتند و هنگام ورود به مجلس ايشان، احترام خاصى براى آنان قايل بود و اين برخورد براى بعضى از طلّاب ايرانى موجب سؤال شده بود.

آقا زاده‌ى مرحوم ميرزا قدس سره مى‌گويد: يك روز خدمت آقا اين مسئله را مطرح كردم، مرحوم ميرزا قدس سره ضمن لبخند مليحانه‌اى فرمودند: آن زمان كه در نجف اشرف بودم، خود غريب بودم و طعم غريبى را چشيده‌ام به طورى كه روزها برايم بسيار سخت مى‌گذشت. هنگامى كه ياد ديار و اهلم مى‌افتادم، دورى از پدر و مادر و ياد محبت‌هاى پدرى مهربان و مادرى دلسوز مرا رنج مى‌داد و در فكر فرو مى‌رفتم امّا در هر حال چون هدفم متعالى بود، تحمّل مى‌كردم. من وقتى اين طلّاب خارجى را مى‌بينيم، به ياد آن لحظات غربت مى‌افتم و به خودم مى‌گويم، تحمّل فراق سخت است و چون سختى غربت را چشيده‌ام، تلاش مى‌كنم كه به طلّاب غريب آرامش دهم؛ يعنى طورى برخورد كنم كه احساس غربت نكرده و فكر كنند كه در اين شهر غريب، پدرى دارند كه آنها را مورد محبت قرار مى‌دهد و متوجّه‌ى آنهاست و سعى مى‌كنم در حدّ توان با برخوردم از دلتنگى آنان بكاهم و بگويم: من در خدمت شما هستم و مرا پدر خود بدانيد. مرحوم ميرزا قدس سره واقعاً براى‌