جامعيت و مهارت در فقه، اصول و رجال‌

در فقه انصافاً فقيهى مسلّط و حاضر جواب و آگاه بر مبناى فقهى و متون روايى بود. درس فقه ايشان به وقت لازم برخوردار از مباحث و قواعد اصولى، رجالى و سندشناسى روايات بود. چون بر تمامى مدارك و مبانى احكام واستنباط مسلّط و آشنا بود، هر مطلبى را در جاى خود بيان مى‌كردند. ايشان عالمى متضلّع در ابعاد فقه، اصول و رجال بودند. لذا فضلاء و اساتيد حاضر در محضرش با فقه، اصول، رجال و كيفيت استنباط احكام، آشنا و مسلّط مى‌شدند. او مكرر سفارش به دقت و فراگيرى علم اصول مى‌فرمودند: «درس فقه بدون اصول الفقه درس نيست. فقيه بايد اصول خود را محكم و قوى سازد، در غير اين صورت فقيه به حمل شايع نمى‌باشد.» ايشان مى‌فرمودند: «اصول فقه مبانى فقه است.»

در رجال و سندشناسى روايات، مجتهد، صاحب نظر و مسلّط بودند. به خواندن اسناد اخبار اهل بيت عليهم السلام اهتمام ويژه‌اى داشت، مى‌فرمودند: «خواندن سند روايات باعث بركت، توفيق و آشنايى با رجال و راويان اخبار مى‌گردد». هنگام تدريس فقه تمام سلسله سند روايات را تك تك مى‌خواندند و به صحت و سقم آن مى‌پرداختند و در ضمن آن به فوايد و قواعد رجالى زيادى اشاره مى‌نمودند. به ياد ندارم در طول بيست و پنج سالى كه خدمتشان بودم، هنگام خواندن روايت، سند و رجال آن را نخوانده باشند. به همين جهت ساليان طولانى مشغول نوشتن مباحث رجالى در طبقات رجال و احاديث بودند كه‌