كه اول آن را تطهير كند و بعد وضو بگيرد.

مسأله 112- اگر يكى از اعضاء وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پيش از وضو آنجا را آب كشيده يا نه، چنانچه در موقع وضو ملتفت پاك بودن و نجس بودن آنجا نبوده، وضو باطل است، و اگر مى‌داند ملتفت بوده يا شك دارد كه ملتفت بوده يا نه، وضو بنابر احتياط صحيح است، و در هر صورت جائى را كه نجس بوده بايد آب بكشد.

«شرط هفتم» آنكه وقت براى وضو و نماز كافى باشد.

مسأله 113- هرگاه وقت به قدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مى‌شود، بايد تيمّم كند، ولى اگر براى وضو و تيمّم يك اندازه وقت لازم است بايد وضو بگيرد.

مسأله 114- كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمّم كند، اگر به قصد قربت يا براى كار مستحبى مثل خواندن قرآن وضو بگيرد، صحيح است، و اگر با علم و عمد فقط براى آن نماز وضو بگيرد كه مقدار يك ركعت يا بيشتر آن را در وقت درك مى‌كند باز صحيح است اگرچه در تأخير انداختن نماز معصيت كرده است.

«شرط هشتم» آنكه به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم وضو بگيرد، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى وضو بگيرد باطل است.

مسأله 115- لازم نيست نيّت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذراند، بلكه اگر تمام افعال وضو به داعى امر خدا بجاآورده شود كفايت مى‌كند.

«شرط نهم» آنكه وضو را به ترتيبى كه گفته شد بجاآورد يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد، و بنابر احتياط دست چپ را يك دفعه بشويد و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح نمايد، و بنابر احتياط پاى چپ را