معالجه را گرفته، ضامن ديه نمى‌باشد و در غير اين صورت اگر خود پزشك مباشرتاً عمل جراحى را انجام داده باشد، ضامن است.

ولى در صورتى كه معالجه‌ى به اين شكل بوده كه پزشك مصرف دارويى را براى معالجه مرضى مفيد دانسته و مريض به اختيار خودش آن دارو را مصرف نموده و موجب مرگ و يا ضررى بر او گرديده، در اين صورت پزشك ضامن نمى‌باشد و از اين جواب، جواب بسيارى از مسايل مطرح شده ظاهر مى‌شود.

سؤال (216) من پزشك متخصص اطفال مى‌باشم و مريضان من اشخاصى هستند كه به بلوغ شرعى نرسيده‌اند در بعضى اوقات به خاطر اشتباه و سهل انگارى من، بر من ديه‌ى شرعى واجب مى‌شود، آيا ديه‌ى طفل قبل از بلوغ و ديه‌ى انسان بالغ يكسان است؟

(بسمه تعالى): در مقدار ديه فرقى بين بلوغ مريض وعدم بلوغ او در صورت زنده ماندن مريض نمى‌باشد.

سؤال (217) من پزشك متخصص جراحى هستم. در يك عمل به خاطر سهل انگارى من يك مريض مجنون از دنيا رفته است. آيا پرداخت ديه‌ى شخص مجنون واجب است و آيا در وجوب ديه فرقى بين جنون ادوارى و اطباقى وجود دارد؟

(بسمه تعالى): جواب اين سؤال از جواب سؤال قبلى روشن مى‌شود.