چه ازدبُر باشد چه از قُبل، عده ندارد و دخول با داخل شدن حشفه، تحقق پيدا مى‌كند، اگرچه انزال نشود، چه آن دخول حلال باشد چه حرام، مثل اين‌كه در روزى كه روزه واجب معين دارد، يا در حال حيض است، ادخال كند.

(مسأله 2740) اگر زن مطلقه حامله نباشد وعادتش هم منظم باشد، عده‌اش سه طهر است، و اگر دوحيض بگذرد وخون حيض سوّم را ببيند، عده‌اش تمام مى‌شود. زنى كه در سن حيض است امّا به سبب مرض و مانند آن حيض نمى‌شود، عده‌اش سه ماه كامل است؛ چه جدايى او به سبب طلاق باشد چه به سبب فسخ و انفساخ. اگر زن مضطربه باشد، چه اضطرابش از ناحيه حيض باشد كه يك بارحيض مى‌شود وبار ديگر حيض نمى‌شود، يا بعد از سه يا چهار يا شش ماه، يك بار حيض مى‌شود، وچه اضطرابش از ناحيه شك و وهم باشد كه آيا به سنّ يائسگى رسيده يا نه؟ وبطور كلى هر زن مطلقه‌اى كه سه ماه بر او بگذرد وخونى نبيند، عده‌اش تمام مى‌شود و چيزى بر او نيست؛ بعد از سه ماه خون ببيند يا نبيند، و زنى كه حيضش منظم است، اگر سه طهر بر او بگذرد، عده‌اش تمام مى‌شود، اگرچه كمتر از سه ماه باشد، و زنى كه در سن كسى است كه حيض مى‌بيند و در هر دو ماه يا سه ماه بطور منظم يك بار حيض ببيند، عده‌اش سه طهر است؛ اگرچه تا نُه ماه طول بكشد. اگر زن بعد از طلاق به سببى تا سه ماه خون نبيند و در ماه چهارم يا پنجم و ... خون ببيند، عدّه‌اش سه ماه است؛ اگرچه بهتر آن است كه چنان‌چه جوان باشد تا يك سال بلكه پانزده ماه صبر كند.

(مسأله 2741) اگر زن مستحاضه‌اى كه طهر نمى‌بيند، طلاق داده شود، عده‌اش به ماه حساب مى‌شود؛ حتى اگر در هر ماه بطور منظم، موعد معينى داشته باشد. براى توضيح بيشتر مجموعه‌اى از حالات را بيان مى‌كنيم.

حالت اوّل: زنى كه عادت منظم ومستقرى دارد وحامله نيست، عده‌اش به طهر قُروء است؛ چه عادتش يك بار يا دو بار در هر ماه باشد- و چه عادتش در هر دو، يا سه ماه يك بار باشد- و فرقى نمى‌كند كه سبب جدايى طلاق باشد يا فسخ و انفساخ.

حالت دوّم: زنى كه مدّت پاك بودنش سه ماه كامل يا بيشتر باشد، عده‌اش به ماه حساب مى‌شود؛ چه عادتش در هرچهار ماه يك بار منظم و مستقرباشد، چه نباشد. چنان‌چه يك بار بعد از سه ماه خون ببيند و يك بار بعد از چهار ماه و يك بار بعد از پنج ماه و به همين ترتيب، مثل زنى‌