كند و با اين عمل، مال از ملك او خارج نمى‌شود، پس اگر حبس آن مطلق يا مقيّد به دوام باشد، مادامى كه عين موجود باشد، حبس لازم است و حق ندارد رجوع نمايد و چنان‌چه به مدّت معين مقيد باشد، قبل از پايان مدت رجوع جايز نيست و وقتى مدّت پايان يابد، حبس كردن هم تمام مى‌شود، بنابراين اگربگويد: اسب من براى انتقال حجّاج يا غلام من براى خدمت به علما، حبس مى‌باشد و مدتى را معين نكند، تا هنگامى كه اسب و غلام باقى باشند حبس لازم است و اگر مدت را مثلًا ده سال قرار دهد، ده سال لازم مى‌باشد و با پايان يافتن مدّت، حبس پايان مى‌يابد و در حبس كردن قصد قربت هم معتبر نيست.

(مسأله 2499) در صحت وقف، قبض شرط بود امّا قبض در صحّت و لزوم حبس شرط نمى‌باشد.

(مسأله 2500) اگر ملك خود را براى شخصى تا ده سال يا مدّت حيات آن شخص حبس كند، حبس در اين مدّت لازم است و بعد از اتمام مدّت به حبس كننده بر مى‌گردد و چنان‌چه حابس قبل از پايان مدّت بميرد، حبس بر حال خود باقى مى‌ماند و پس از پايان مدّت به عنوان ارث (به ورثه) بر مى‌گردد. اگر براى او تا مدّت حيات خودش- يعنى حيات حابس- حبس كند، رجوع جايز نيست مادامى كه زنده است وپس از فوتش به عنوان ارث برمى گردد، ولى اگر آن را براى شخصى حبس كند و مدتى معينى را تعيين نكند مدّت از حيات خود وحيات آن شخص را هم ذكر نكند، وفاى به آن حبس واجب نيست، بنابراين مالك مى‌تواند هر زمانى كه بخواهد رجوع نمايد.

(مسأله 2501) به حبس سه عنوان ديگر ملحق مى‌شود: 1- سكنى كه به مسكن اختصاص دارد، 2- عمرى‌ 3- رقبى، كه اين دوتاى اخير بر مسكن و غير مسكن مثل زمين و حيوانات و اثاث و مانند آنهااز چيزهايى كه ساكن شدن در آن تحقق ندارد قابل جريان است، پس اگر آن چيزى كه حبس قرار داده شده اسكان باشد، به آن (سكنى) گفته مى‌شود، ولى چنان‌چه به عمر مالك يا كسى كه ساكن است مقيدشود، به آن (عمرى نيز) گفته مى‌شود، امّا اگر اسكان به مدّت معيّنى مقيد شود، به آن (رقبى نيز) گفته مى‌شود، ولى اگر آن چيزى كه حبس قرار داده شده غير اسكان باشد، چنان كه در اثاث و مانند آن از چيزهايى كه سكونت در آن تحقق ندارد، اختصاص بيابد به آن سكنى گفته نمى‌شود، بلكه (عمرى) گفته مى‌شود، اگر به عمر يكى از حابس (مالك) و