و اگر به اندازه يك درهم باشد، بايد تطهير نمايد. همچنين است در صورتى كه در جاهاى مختلف لباس نمازگزار قطرات خون ريخته باشد.

(مسأله 442) اگر خون با چرك زخم يا آب مخلوط شود، نماز با آن صحيح نيست و بايد آن را تطهير كند.

(مسأله 443) هرگاه شك كند كه خون، به مقدار مورد عفو است يا نه، بنا را بر عفو بگذارد. همچنين در خونى كه كمتر از درهم است اگر شك كند كه از خون مورد عفو است يا از انواع سه‌گانه، بنا را بر عفو بگذارد و آزمايش واجب نيست و چنان‌چه بعد از نماز معلوم شود كه مورد عفو نبوده، تكرار واجب نيست.

(مسأله 444) مقدار درهم، به اندازه بند سر انگشت سبّابه «شهادت» در مردمتعارف است.

سوم: اگر لباس‌هاى كوچك نمازگزار مثل جوراب، دستمال، كلاه، انگشتر، النگو و مانند اينها كه نمى شود با آنها عورت را پوشاند، ولو با نجاست حيوان حرام گوشت نجس شده باشند، به شرطى كه چيزى از اجزاى حرام گوشت در آنها نباشد، نماز با آنها صحيح است. لباسى كه از پوست ميته يا ازاجزاى نجس العين- مثل موى سگ و خوك- يا از چيزى كه به واسطه فضله حيوان حرام گوشت نجس شده، ساخته شود، نماز خواندن در اين لباس جايز نيست. همچنين است هرگاه چيزى از اجزاى حرام گوشت در لباس وجود داشته باشد.

(مسأله 445) بنابر اظهر همراه داشتن چيزى كه از اجزاى حرام گوشت اعم از نجس العين، مانندسگ و خوك يا غير نجس العين، مانند خرگوش و روباه و مانند اين‌ها ساخته شده باشد، در نماز جايزنيست. همچنين چيزى كه از اجزاى ميته كه حيات در او حلول مى‌كند ساخته شود در نماز جايزنيست. امّا حمل كردن چيزى متنجّس اعم از اين‌كه به اندازه ساتر عورت باشد يا كوچكتر از ساترعورت، مانند ساعت، درهم، چاقو، منديل كوچك و مانند اين ها، در نماز اشكال ندارد.

چهارم: مادرى كه پرستار پسر بچه است و بيش از يك لباس ندارد، چنان‌چه با بول بچّه، متنجّس شود، بنابر اظهر نمازخواندن با اين لباس جايز نيست مگر اين‌كه تطهير لباس براى هر نمازمشقّت آور باشد كه در اين صورت نماز خواندن با اين لباس متنجّس جايز است، چنان كه در سايرموارد عادى، چنان‌چه تطهير متنجّس مشقت آور باشد، تطهيرش لازم نيست.