روى آن مى‌نشستند، پول نزول مى‌دادند و معامله مى‌كردند. اين كلمه در طول سال‌ها تغيير و تكامل يافت تا اين‌كه امروزه به بانك‌هاى رايج اطلاق مى‌شود.

تاريخچه بانك به زمان‌هاى خيلى دور برمى‌گردد و حتى تاريخچه بانكدارى را به قرن‌ها پيش از ميلاد مسيح نسبت مى‌دهند كه مردم يونان، روم، بابل و چين، حفظ و نگه‌دارى اموالشان را به روحانيون معابد خودشان مى‌سپردند. به قول ژان ريووار، «لزوماً اين اموال تا ابد دست نخورده باقى نمى‌ماند. كاهنان حسب نياز افراد آن دوره، با قرض دادن اجناس موجود در خزانه، براى مدتى محدود به مردم كمك مى‌كردند.» پس از آن، مؤسسات خصوصى به فكر افتادند كه جايگاهى براى اعتماد مردم ايجاد كنند و چون در برابر سپرده‌اى كه مردم به آن‌ها مى‌دادند، سود مى‌پرداختند، در چرخه رقابت با معابد قرار گرفتند.

در زمان‌هاى گذشته كه طلا و نقره پول رايج ميان همه ملل بود، چون نگه‌دارى حجم زيادى از طلا و نقره مشكل بود، صرافان با گرفتن طلا و نقره از صاحبان پول و پرداخت بهره به آن‌ها و دادن اين طلا و نقره به فقيران و گرفتن بهره از آنان، پايه تشكيل اولين بانك‌ها را در قالب يك صرافى ساده بنا گذاشتند. صرافان ابتدا براى نگه‌دارى طلا و نقره، به فرد امانت‌گذار حواله‌اى مى‌دادند كه اين حواله‌ها بعدها در جامعه به عنوان نماينده طلا و نقره اعتبار پيدا كرد و اسكناس نيز اين گونه پديد آمد.

از بانك هاى قديمى مى‌توان از بانك «آمستردام» (1609 م.)، بانك «ونيز» و بانك «انگلستان» (1694 م.) نام برد. البته بانك‌هاى اوليه (مانند