نيست ترك احتياط متقدّم، يعنى ذكر صيغه خلع و طلاق هر دو را با يكديگر ترك نمايد.

1832- اگر شوهر خود بخواهد صيغه طلاق مبارات را بخواند چنانچه مثلًا اسم زن فاطمه باشد بايد بگويد: «بارَأْتُ زَوْجَتي‌ فاطِمَةَ عَلى‌ هذَا الْمِقْدارِ مِنْ مَهْرِها فَهِيَ طالِقٌ»؛ و اگر ديگرى را وكيل كند وكيل بايد بگويد: «بارَأْتُ زَوْجَةَ مُوَكِّلي‌ فاطِمَةَ عَلى‌ هذَا الْمِقْدارِ مِنْ مَهْرِها فَهِيَ طالِقٌ»؛ و در هر دو صورت اگر به جاى كلمه «عَلى‌ هذَا الْمِقْدارِ» بگويد: «مِنْ مَهْرِها» اشكال ندارد و اگر مالى كه زن بخشيده از مهر نباشد بايد بجاى «عَلى‌ هذَا الْمِقْدارِ مِنْ مَهْرِها» بگويد:

«عَلى‌ مَا بَذَلَتْ».

1833- مبارات بايد با لفظ طلاق انجام شود و بدون لفظ طلاق اجماعاً صحيح نيست. 1834- صيغه طلاق خلع و مبارات بايد به عربى صحيح خوانده شود؛ ولى اگر زن براى آنكه مال خود را به شوهر ببخشد، مثلًا به فارسى بگويد: براى طلاق فلان مال را به تو بخشيدم و شوهر هم قبول كند و بعد صيغه طلاق را جارى نمايد، اشكال ندارد.

چهارم- شروط طلاق:

1835- شروط طلاق عبارتند از: 1- بلوغ، 2- عقل، 3- اختيار، 4- قصد، 5- زوجه با عقد دائم همسر زوج باشد، 6- زوجه مورد طلاق معيّن باشد، 7- حضور دو مرد عادل، 8- طلاق زوجه در حال پاكى از حيض و نفاس واقع شود، 9- گذشت سه ماه از زمان مواقعه در مسترابه، 10- صيغه طلاق با لفظ عربى صحيح و كلمه «طالق» خوانده شود، 11- قصد انشاء، 12- تنجّز، 13- بعد از طلاق منافى آن ذكر نگردد.

1836- طلاق زوجه در حال حيض يا نفاس باطل است مگر در سه صورت: 1- شوهرش بعد از ازدواج با او نزديكى نكرده باشد، 2- زوجه حامله باشد و اگر معلوم نباشد حامله است و شوهر در حال حيض طلاقش بدهد، بعد بفهمد كه حامله بوده، احتياط مستحب آن است كه دوباره او را طلاق بدهد، 3- مرد بخاطر غائب بودن يا عذر ديگر نظير زندانى بودن نتواند بفهمد كه از خون حيض و نفاس پاك است يا نه.

1837- اگر زوج با همسرش كه از حيض و نفاس پاك است، نزديكى كند و بخواهد طلاقش‌