برگردد؛ هرچند احوط آن است كه در اين مورد با يكديگر مصالحه نمايند.

1814- حق حضانت مادر با طلاق يا- نعوذ بالله- زنا از بين نمى‌رود.

1815- پدر و مادر مى‌توانند از حق حضانت خود صرف نظر كنند، ولى نمى‌توانند نسبت به نگهدارى و تربيت فرزند كوتاهى نمايند و در صورت كوتاهى، حاكم شرع آنان را ملزم به تأمين حق فرزند مى‌كند.

1816- در صورتى كه مادر از حق حضانت خود بگذرد، چنانچه به گونه‌اى باشد كه حق كودك از بين نمى‌رود، پدر نمى‌تواند او را به حضانت كودك مجبور كند.

1817- مدتى كه مادر عهده‌دار حضانت و نگهدارى فرزند است حق گرفتن اجرت دارد؛ و چنانچه كودك از خود مالى داشته باشد، اجرت مادر از مال او برداشته مى‌شود؛ و در غير اين صورت اجرت مادر بر عهده پدر است و در هر صورت نفقه فرزند از مال خود او يا از مال پدرش مى‌باشد.

1818- اگر پدر و مادر صلاحيت نگهدارى و تربيت كودك را نداشته باشند و موجب فساد اخلاق و سوء تربيت دينى او شوند، حق حضانت از آنها ساقط مى‌شود و در اين صورت حق حضانت به ترتيب به افرادى كه در فقره (1812) بيان شده، منتقل مى‌گردد.

1819- بنابر احتياط پيروى از امر و الدين در غير انجام كارهاى حرام و ترك واجب عينى لازم است و مخالفت با آنان اگر موجب آزار و بى‌احترامى آنان باشد حرام است.

تذكر- موضوعات و فقرات بخش «اولاد» بطور كامل در جلد نهم فقرات فقهيّه، از صفحه 211 تا صفحه 226 بيان گرديده‌اند.